We zijn samen de samenleving
-In gesprek met veteranenkoppel Michiel Janssen en Annelies Fleuren
Begin twintig waren Michiel Janssen en Annelies Fleuren toen ze elkaar in 2005 tegenkwamen op de Koninklijke Militaire Academie (KMA) in Breda. Zij gingen hun droom achterna: werken bij defensie. Bijna twintig jaar later leven ze die droom nog steeds en hebben ze ook een heleboel levenservaring opgedaan. Michiel werkt momenteel bij 11 Luchtmobiele Brigade in Schaarsbergen en Annelies bij 13 Lichte Brigade in Oirschot. Samen met hun twee dochters wonen ze in Veghel. Die meiden vinden hun papa en mama heel stoer. Het is best gaaf als je papa of mama zo’n spannend beroep heeft en er op school over komt vertellen. Misschien, denkt Annelies, zien ze Michiel wel iets meer als militair omdat mama vaker thuis is.
[Een kortere versie van dit verhaal verscheen in het Magazine 80 jaar vrijheid - herdenken en vieren in Meierijstad, september 2024.]
“Als je militair wordt, dan kies je er voor om je land te dienen. Het dragen van het uniform maakt niet alleen trots maar geeft je een bepaalde status. Op het moment dat jij als militair, in je uniform, bijvoorbeeld bij het station staat te wachten op de trein en er gebeurt iets op het perron, dan kijken mensen automatisch naar jou. Of jij het even op wilt lossen?
Zo werkt het op grote schaal natuurlijk ook. Bij alles wat er nu speelt in de wereld, wordt er meer en meer naar defensie gekeken. Natuurlijk hoop je dat je als militair alleen maar oefent voor iets wat hopelijk nooit zal gaan gebeuren, maar we zien op dit moment dat dat niet ondenkbaar is. En omdat de wereld zo met elkaar verbonden is, komen we er niet onderuit om onze verantwoordelijkheid te nemen.”, aldus Michiel.
Annelies en Michiel geven aan dat militair zijn een manier van leven is, het zit bijna in je genen.. Toen zij aan hun opleiding begonnen waren ze nog jong en kneedbaar. Ze waren klaar om fysiek uitgedaagd te worden. De opleiding was uitdagend en leerzaam maar ook tof! Door de uitdagende omstandigheden bouw je een band op met je collega’s. In moeilijke situaties zet je er samen de schouders onder en vertrouwt elkaar.
Missies
Michiel ging drie keer op uitzending en Annelies één keer. In 2013/2014 waren ze samen in Afghanistan. Op missie gaan is ‘een avontuur’ zoals Michiel het noemt. “Daar doe je het allemaal voor. Het gevoel van kameraadschap is groot tijdens een uitzending. Dat is ook nodig want tijdens uitzendingen kunnen militairen heftige dingen meemaken.”
Tijdens hun uitzendingen hebben Michiel en Annelies van dichtbij meegemaakt dat de aanwezigheid van Nederlandse militairen voor de lokale bevolking het verschil kan maken, dat is iets waar ze met een goed gevoel aan terugdenken. “Met het aanleggen van wegen, elektriciteit, waterpompen of verbeteren van de gezondheidszorg bereikten we echt resultaten,” vertellen ze. “Tegelijkertijd keken wij misschien teveel met onze westerse blik naar hoe het daar zou moeten gaan. De situatie in Afghanistan was ongelooflijk ingewikkeld. Het was een grote lappendeken van verschillende bevolkingsgroepen, met veel botsende belangen en idealen. Tel daarbij op een internationale troepenmacht die natuurlijk niet eeuwig in Afghanistan kon blijven.” Het vertrek van de coalitietroepen was naar hun idee eigenlijk veel te vroeg. Er was nog veel werk te verrichten, als we echt iets duurzaams hadden willen bereiken, dan had de internationale gemeenschap er veel langer moeten blijven.
“En als je dan thuiskomt, wat dan? Dan realiseer je je meteen weer hoe goed we het in Nederland hebben. Dat kan heel simpel zijn: je kunt hier lopen zonder naar de grond te hoeven kijken waar je je voeten neerzet tussen het ongelijke grind. Maar ook gewoon goed onderwijs en goed gevulde supermarkten. We kunnen hier lekker warm douchen en vers eten. Er zijn zoveel dingen waar je eigenlijk niet over nadenkt, die totaal niet vanzelfsprekend zijn voor zoveel mensen. Het is ook wel een beetje confronterend; waar maken we hier ons toch zo druk om?”
Oorlog
En dan is het ineens oorlog in Europa, wat willen Annelies en Michiel daarover kwijt? Dat vrijheid geen vanzelfsprekendheid is noemen ze als eerste. Maar ook dat wij allemaal, hoe bescheiden ook, onze eigen verantwoordelijkheid hebben. Wat is vrijheid jou waard? Sta eens stil bij het volgende. Mensen vluchten niet uit oorlogsgebieden omdat ze anderen tot last willen zijn. Ze vluchten omdat ze wanhopig zijn en een veilig heenkomen zoeken. Natuurlijk is Nederland heel erg druk, maar we moeten elkaar toch helpen?
Het is gemakkelijk om te klagen over geluidsoverlast als er vanuit Volkel weer geoefend wordt. Maar realiseer je dat deze oefeningen van wezenlijk belang zijn. Je moet toch oefenen om je werk goed te kunnen doen.
Annelies en Michiel sluiten af: “Wij zijn samen de samenleving. Wat draag jij bij? Kun je zelf misschien proberen iets minder snel te oordelen en veroordelen. En praat met elkaar. Oordeel niet, maar praat. Leer van elkaar.
Dat betekent dat we samen dingen kunnen en mogen doen, maar soms ook dingen moeten laten. Of ons ergens bij neer moeten leggen. Voor het algemeen belang, nationaal, maar ook internationaal. Ja, dat is toch wel de kern van onze boodschap: blijf met elkaar in gesprek. We zijn immers samen de samenleving.”
Lees meer oorlogsverhalen uit Meierijstad
-
Geschiedenislessen komen tot leven
Geschiedenislessen komen tot leven
In groepjes fietsen leerlingen van het Elde College door Eerde, Sint-Oedenrode en Schijndel. Ze zijn door hun geschiedenisdocent op pad gestuurd. "Hoe persoonlijker de verhalen, hoe enthousiaster de leerlingen."
-
Een onderbelicht verhaal
Een onderbelicht verhaal
Meer dan 800 Ollanders verlieten in de nadagen van de oorlog op last van de Duitsers huis en haard. Wie het waagde om terug te keren wachtte een kogel. Een onderbelicht stukje dorpshistorie.
-
De bevrijders van Schijndel
De bevrijders van Schijndel
Dirk Paagman schreef het diepgravende boek De Bevrijders van Schijndel. In zijn zoektocht naar beeldmateriaal stuitte hij op een wel heel bijzondere foto, gemaakt bij Huize Lidwina. "Toen ik deze foto zag werd ik knettergek."
-
Vuurgevecht bij 't Hurkske
Vuurgevecht bij 't Hurkske
Erp, vrijdag 22 september 1944. De Duitse luitenant Heinrich Schönemann beschrijft in een brief het landschap rond ‘t Hurkske. “Idyllisch, bijna als in een droom. Een groter contrast met de oorlog bestaat niet.”
-
Ik voel me geen held
Ik voel me geen held
Ruud Geboers uit Sint-Oedenrode is tweemaal uitgezonden naar Afghanistan. "De plek waar je opgroeit is van groot belang voor wat je denkt en wat je beweegt. Het is goed om je dat te realiseren."
-
Vrijheid is alles
Vrijheid is alles
In Meierijstad worden sinds het uitbreken van de oorlog in Oekraïne vluchtelingen opgevangen. In juni woonden er 576 Oekraïners op allerlei plekken in Meierijstad. Karyna Kutova is één van hen.
-
De loopgraven lagen achter ons huis
De loopgraven lagen achter ons huis
Als jong meisje maakt Tilly van der Vleuten-Hellings (89) uit Schijndel de oorlog bewust mee. Duitsers die door de straat marcheren, granaten die fluitend over je hoofd vliegen en boerderijen die in brand staan. De beelden staan op haar netvlies.
-
Historie op je bord
Historie op je bord
Bedenk een eigentijds gerecht met producten die in de oorlogsjaren ‘op de bon’ waren, of gemakkelijk verkrijgbaar. Met die opdracht ging chefkok Sietse Blummel aan de slag.
-
Piloten in de Pompstraat
Piloten in de Pompstraat
Het is een opvallende speling van het lot: een schilderende Engelse militair die als onderduiker een schuilplaats vindt bij een Schijndelse kunstenaar. Wat schreef Leslie Dowson later in een brief aan Jan Heesters?
-
Emotionele ervaring aan beide kanten van de oceaan
Emotionele ervaring aan beide kanten van de oceaan
Operatie Market Garden is in volle gang. De zesjarige Martin woont in Sint-Oedenrode en treft tijdens het buitenspelen een Amerikaanse soldaat in een schuttersput. De bijzondere ontmoeting zal hem zijn hele leven bij blijven.